bu şəkil 1870-ci ildə, şanxay-da çəkilmişdir.
bu üsul ilə məhkumlara çəkilən xərclər xeyli azalmışdır. hətta belə cəzalandırılan məhkumlar həbsxanada yox, şəhərdə, qəsəbədə, bir sözlə ictimai yerlərdə yaşayırdılar. ilk baxışdan o qədər də qorxunc görünməsə də, nəzərə almalısınız ki, adamın əlləri ağzına çatmır, buna görə də o öz-özünə yemək yeyə bilməz. ona görə də, o kiminsə ona mərhəmət edib, yemək verməsini və su içirdirməsini gözləməli idi. amma hər zaman belə olmurdu, bəziləri onun üzünə tüpürə bilərdi hətta daha pisi, kimsə üzünə torpaq atsa, onu əlləri ilə təmizləyə də bilməzdi.
bu boyunduruq, günlərlə, həftələrlə, aylarla hətta bəzən 1 ilə yaxın onların üzərində olurdu. şəkildəki adamın üz ifadəsinə baxdıqda, ona həbsxanada olan məhkumlardan daha çox əziyyət verildiyini görmək olar. o bu adama birbaşa fiziki bir işgəncə olmasa da, bu psixoloji işgəncə ona daha çox təsir edib. həbsxanadakıların konkret bir yatıb durma vaxtı olsa da, şəhərdə bu insanlar doğru dürüst bir neçə saat belə yata bilmirdilər. insansız bir yerə getsələr də, orada acından öləcəkdirlər.
təsəvvür edin bu tema azərbaycan-da olur, hər halda xəbərlərdə filan təcavüz xəbərləri eşitdikdə, insanların içində bir nifrət oyanır. belə bir təqsirkarı küçəyə buraxdıqda olacaqları düşünmək belə adamın tüklərini ürpərdir.